Dit is een goed stel, hoor👨‍👩‍👧‍👧

4 mei, de nationale dag waarop we onze oorlogsslachtoffers herdenken. Zij die, waar ook ter wereld, voor vrijheid vochten. Een memorabele dag waar we ieder jaar opnieuw bij stil staan en respect tonen naar iedereen die voor volk en vaderland het leven liet in barre tijden van oorlog.

Deze dag, waarop wij dus sinds 1945 vrij zijn om te doen en laten wat we willen, stond ook in het teken van een enorm cruciaal potje fußball. Zwaluwen 4 kwam op bezoek, de ploeg die ons samen met Kethel-Spaland nog altijd hardnekkig stalkt op de ranglijst. Ze beweren nog steeds tegen "wil en dank" in de bovenste regionen mee te doen, maar blijven ondertussen tegen de rest wel gewoon al hun wedstrijdjes winnen, blijkend uit o.a. de 0-3 overwinning bij VELO. Ja, als je het niet wilt, waarom blijf je dan winnen..?

En ook een kleine maand terug ging het bij DVO 3 aan de Zwaluwenlaan tegen deze ploeg niet bepaald van een leien dakje. Onze gastheren wisten een dusdanig sterke ploeg op de been te brengen waardoor DVO 3 uiteindelijk niet verder wist te komen dan een 2-2 gelijkspel, niks mis mee. Vandaag was echter alles anders; de scheidsrechter, het veld, de kleedkamer, het kapsel van Niels van Brandwijk, de ambiance en entourage om het duel heen en.. Zwaluwen 4. 

Want jawel, er stond om 11.45 uur een compleet ander elftal aan de aftrap tegenover ons. De verhalen die op Koningsdag rond waande in de wandelgangen van de Vlaardingse Hofnar over het opstellen van enkele Zwaluwen 5 jongens, bleken hiermee gelul van de bovenste plank te zijn. Ook de afgeserveerde oud-prof Clint van Stee was aan de overzijde in geen velden of wegen te bekennen. Ik vond het persoonlijk best een aardige speler.

De credits gaan daarom ook uit naar onze hondstrouwe lezers van Zwaluwen 4 en 5, die het mentale spelletje in aanloop naar dit duel buiten de lijnen ijzersterk hebben opgepakt, chapeau. Binnen de lijnen waren de rollen echter omgedraaid. Zwaluwen 4 bleek namelijk geen schim meer te zijn van de ploeg van weleer. DVO greep de bezoekers vanaf de eerste minuut stevig bij de strot en liet deze vrijwel niet meer los. De kansen vielen in het eerste kwartier met bakken uit de hemel. Het doelpunt kon dan ook niet uitblijven en werd gemaakt door Nick Dam. De altijd bescheiden en hardwerkende rechtsback beproefde zijn geluk door van een metertje of 25 de bal binnen te werken, wat een schoonheid, hoef je alleen maar voor te gaan staan en klappen, verder niets tegen te doen. Ik wist echt niet wat ik meemaakte.

Dit doelpunt leek een opwekkend effect te hebben voor Zwaluwen. Ze besloten om wat vaker de oversteek te maken naar onze helft en daar wat onrust te veroorzaken d.m.v. bijvoorbeeld standaardsituaties. Allemaal leuk en aardig, maar vergeet niet wat je achter laat en zeker niet Pascal Møller, want die liep weer even drie man voorbij en legde de bal simpel in de verre hoek: 2-0, niks tegen te doen, op die jongen staat dit seizoen geen maat, kan je hoog of lager over zingen, het is zoals het is en komt zoals het gaat.

Maar dan minuutje 37, vrije trap Zwaluwen op de ideale positie voor een specialist. Zwaluwen bleek over een linksback te beschikken met een traptechniek waar een kleine Argentijn in Barcelona ook een handje van heeft: strak in de linker winkelhaak, 18 karaat, werkelijk schitterend: 2-1. Maar wel enorm kloten. Vergeeft u mij voor het taalgebruik, deze zagen we eerlijk gezegd niet aankomen. Dus wat doe je dan op zo'n situatie? Juist, de marge weer vergroten. Niels van Brandwijk, jawel onze doelman, lanceerde vanuit zijn zestienmetergebied aanstaand politieagent Anne Boersma: 3-1. Goed dat die laatstgenoemde er overigens nog een jaartje bij blijft, een jongen met mogelijkheden. 

Bijna theetijd en een hoekschop voor Zwaluwen die plotseling in de verre hoek achter goalie van Brandwijk lag: 3-2. Wat een slagveld en dan ook nog (Cali)Yoeri Olivier er met een oog als Karbonkel voortijdig af.. Een gevalletje scorebordjournalsitiek of niet, de feiten logen er niet om; Zwaluwen weigerde om definitief de handdoek in de ring te gooien en deelde voor de onderbreking een flinke dreun uit. 

DVO wist zichzelf na rust weer op te richten. Steven Furtado, altijd positief, altijd netjes, een type die je op zaterdagavond in Showtime Vlaardingen tegen het lijf kan lopen, haalde in de 50e minuut toch effe uit, dames en heren. Alle toeschouwers weer op de banken en juichen, wat een feest, un go-la-zo. Zwaluwen probeerde het wel, maar het lukte ze in de tweede helft op de één of andere reden gewoon niet. DVO dicteerde net zo prominent als Kim Jong-Un doet in Noord-Korea. De linies werden kort op elkaar gehouden, was geen kruid tegen opgewassen joh. Het toegestroomde publiek genoot, biertje erbij, het kan allemaal veel slechter. 

En dan hebben we nog Sjoerdje Rijntalder. Die jongen stond al sinds december 2018 droog hé, begon aan 'm te knagen, schrok die jongen soms 's nachts wakker van, Lisa helemaal overstuur, begon een dingetje te worden. Doelpuntjes maken werkt namelijk best verslavend. Deze oude verslaving heeft hij in mei 2019 weer opgepakt: 5-2, waarschijnlijk had z'n schoonmoeder 'm ook wel gemaakt, maar toch, zoiets werkt bevrijdend. Leidsman Tim Kievit blies na 90 minuten op zijn fluit, viel weinig op aan te merken vandaag en vond het zichtbaar leuk om te doen.

Na afloop nog een kekke foto geschoten met heel de stichting. Iedereen lachen, iedereen klappen, iedereen juichen, zijn we nu even torenhoog titelkandidaat, gekkigheid. Ik geloof erin hoor. Dit is een goed stel. Als we nog 5 wedstrijdjes goed ons best doen en Zwaluwen 4/5 nog effe van Kethel-Spaland wint, mogen we straks in juni misschien wel aan de champagne lurken.

Niels van Brandwijk, Nick Dam, Bas Waringa, Thijs Waringa, Bas Borsboom (Michiel Torn), Jesse Muis (C), Anne Boersma, Bob de Groot (Leon van den Tempel), Yoeri Olivier (Steven Furtado), Pascal Møller, Dylan Bakker (Sjoerd Rijntalder).